We schrijven begin 1989, en ik zet voor het eerst een donker lijntje onder mijn ogen. Haar pikzwart geverfd, puntschoenen, oorbel. Mijn moeder zei tenminste nog dat ze het maar niks vond, mijn vader volhardde in een ijzig zwijgen... Ik woonde net op mezelf in Tilburg en leerde nieuwe vrienden kennen.
Eén van hen, een virtuoos klarinet spelende ex-kraker en ex-punker met een enorm intellect en een enorm probleem met autoriteit introduceerde me in de duistere wereld van de Post-punk, Industrial, Darkwave, Minimal en Gothic. Bandjes als Nitzer Ebb, Foetus, Clock DVA, Front 242, Butthole Surfers, Big Black en Coil kwamen op het dagelijkse menu te staan, maar ook melodieuzer werk van This Mortal Coil en Dead Can Dance. In ruil daarvoor bracht ik hem in aanraking met Tuxedomoon, The Legendary Pinkdots en Edward Ka-Spel, allemaal recente ontdekkingen van me waar ik over schreef in mijn vorige Nachtkaars.
Nu verdikt de geschiedenis zich enigszins. Uit die vriendschap ontstonden nieuwe vriendschappen, gelijkgestemde muziekliefhebbers wisselden cassettebandjes uit die al snel tot psychedelische muziekcollages werden omgetoverd die dan in elkaars gezelschap als 'Opvolger' werden beluisterd. Het luistergenootschap Listening Principles was geboren, en enkele jaren later besloten de leden van dat maffe clubje om hun muzikale kracht te bundelen en een band met dezelfde naam op te richten. Na wat bezettingswisselingen stabiliseerde de band Listening Principles in 1996 na het vertrek van mijn klarinetspelende vriend en de toetreding van de in Tilburg woonachtige Vlaardingse dichter Martin Beversluis. In 1998 namen we onze eerste cd op, die was opgedragen aan Martin's moeder die eerder dat jaar was overleden.
Ik moest daar vandaag aan denken toen ik de uitvaart en begrafenis bijwoonde van één van de beste vriendinnen van mijn vrouw die, amper 48 jaar oud, op oudejaarsdag 2012 de strijd tegen teruggekeerde kanker verloor. Ik ben niet goed met begrafenissen (wie is dat trouwens wel?) want gewoonlijk absorbeer ik bij dat soort gelegenheden al het leed om me heen en ben ik nog wekenlang somber. Maar vandaag, toen ik temidden van al dat verdriet in de miezerige regen op het kerkhof stond, weerklonk in mijn hoofd opeens het intro van het nummer Waar Blijf Je Dan? van onze eerste cd en dat maakte mijn gemoed een stuk lichter. Dat was destijds namelijk het moment in de studio waarop de hele band als het ware de armen om de schouders van Martin sloeg toen hij - aarzelend zingend, want dat deed hij nooit - zijn verlies onder woorden bracht. Vandaag was het nummer wat mij betreft - heel egoïstisch - even niet voor zijn moeder, maar voor Marleen.
Dag lieve Grobbebol, we zullen je missen...
(klik op het plaatje om te luisteren)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten