vrijdag 14 december 2012

Headphone Commute - And Darkness Came

Voor alle liefhebbers van sfeervolle, donkere ambient, modern classical en experimentele muziek: deze megacompilatie is De Bom!!!

Headphone Commute stelde een compilatie van 87 tracks samen waarvan de opbrengsten voor 100% naar de slachtoffers van Orkaan Sandy gaan via donaties aan Artsen Zonder Grenzen en The Humane Society. Voor slechts 7.69€ (€7,67) haal je echt een vracht fantastische muziek in huis. Alle artiesten werkten belangeloos mee, velen componeerden zelfs speciaal voor deze compilatie een exclusieve track.

Ik ben normaal gesproken niet zo van het openlijk steunen van goede doelen, maar in dit geval krijg je er als donateur wel iets heel bijzonders voor terug... 


woensdag 28 november 2012

C Cat Trance - The New Hassan

Een tijdje geleden wijdde ik een Nachtkaars aan het verhaal over hoe ik Edward Ka-Spel's Hotel Blanc voor het eerst beleefde en wat er daarna met mijn muzikale universum is gebeurd.

Het verzamelbandje met vage muziek dat figureerde in dat verhaal heb ik al lang geleden zo zorgvuldig mogelijk met een Nakamichi cassettedeck van 6000 gulden overgezet op een DAT-cassette (twee archaïsche opneemsystemen in 1 zin, poe hee...) en daarna ben ik de tracks op cd gaan verzamelen om ooit nog eens de ultieme remaster te kunnen maken. Vier van de tracks waren tot nu toe onbekend.


Ja, de oplettende lezer heeft hem al door: tot nu toe. Want vanmorgen heb ik, na 25 jaar zoeken, vragen en wanhopen, weer een track geïdentificeerd. Nu geeft die 25 jaar al aan hoe obscuur de track is, en naar nu blijkt is hij dan ook nooit op cd uitgebracht. Daarom is het des te verbazingwekkender dat ik hem met Shazam heb kunnen vinden. Er blijkt dus een digitale versie van verkrijgbaar te zijn, maar wel in dat vermaledijde mp3-formaat... Dus heb ik maar meteen een Near Mint exemplaar op vinyl besteld...


Ergens wel geruststellend dat ik waarschijnlijk nooit een volledig digitale (full range) remaster zal kunnen maken, want empeedrie, daar doe ik niet aan zoals jullie weten.


Welke track ik dan bedoel? Nou, vooruit dan:


zaterdag 8 september 2012

Edward Ka-Spel - Hotel Blanc

Het was tijdens mijn nogal wilde studententijd, rond 1987, dat ik door mijn vriend Ivo werd ingewijd in de geneugten van de hasjiesj. Het staat me nog wonderlijk helder voor de geest. Mooie vette, zwarte Citral uit Afghanistan was het, die we hadden gescoord bij Coffeeshop The Highlander in Tilburg. Ivo nam mijn initiatie echt serieus. Hij legde uit welke lichamelijke en geestelijk effecten ik kon verwachten, liet me niet te veel bier drinken, en hij had een mooie selectie niet al te vage muziek en veel paprikachips klaargezet. Een meer integere introductie kan een mens zich niet wensen, en ik genoot met volle, gulzige teugen. Toen ik voor mijn doen vrij vroeg de luiken moest sluiten (hij hakte er stiekem toch wel in, die dope) legde ik mij op zijn enorme, bruin-ribfluwelen vierzitsbank te ruste. Ivo rommelde nog wat met cassettebandjes, en wenste me welterusten met de licht omineuze mededeling dat hij me een 'fijn muziekje om te dromen' ging geven. Hij startte het cassettedeck en deed het licht uit.

Nou, de terughoudendheid die hij eerder op de avond had getoond bij zijn muziekkeuze was nu ver te zoeken. Ik kreeg een caleidoscopische en zéér psychedelische mixtape voor mijn kiezen waarop met name één stuk muziek me enorm fascineerde en emotioneerde. Half sluimerend liet ik het lange, verhalende nummer over me heenkomen en viel tenslotte in een lichtelijk verwarde maar met briljante dromen ingekleurde slaap.

De volgende ochtend, na de derde kop sterke koffie, ging ik op zoek naar wat er nou op dat bandje had gestaan. Ik vond het doosje bovenop het cassettedeck en zag dat het 'Hedendaagsche Herrie deel 2' heette. Niet alle nummers waren op het kartonnetje ingevuld. "Tsja," sprak Ivo een beetje verontschuldigend, "ik heb het ook weer van iemand gekregen en hem zie ik bijna nooit meer. Maar hij zal zich toch wel niet herinneren wat hij er allemaal op gezet heeft."

De track die me zo had aangegrepen was uiteraard ook niet op de index van het bandje terug te vinden, maar Ivo wist nog wel de naam Edward Ka-Spel aan zijn eigen schimmige geheugen te ontrukken. Album- en tracktitel wist hij echter niet en een zoektocht langs diverse alternatieve platenzaken leverde in dat internetloze tijdperk niks concreets op... Ik liep er op vast, maar besloot me daar een tijd lang niks van aan te trekken.

Ik had uiteraard een kopie van dat nogal afgedraaide bandje gekregen, en Hedendaagsche Herrie deel 2 is ook door mij nog regelmatig gebruikt om vrienden 'deelgenoot' te maken. Nog later ben ik toch weer begonnen met een poging om alle tracks die er op stonden te verzamelen teneinde er een nieuwe, beter klinkende versie van te maken. Ivo en ik zijn daar zelfs een keer voor op bezoek gegaan bij Hans, de originele samensteller, en de voorspelling die mij de ochtend na mijn inwijding al was gedaan kwam uit: hij wist zich inderdaad niet alles meer te herinneren. Maar hij kon me toch een aardig eind op weg helpen en ook die mysterieuze track van Edward Ka-Spel kon hij ophelderen. 

Het bleek om het nummer 'Hotel Blanc' te gaan, van het album Eyes, China Doll. Hans vertelde dat Ka-Spel ook de oprichter was van een bandje dat The Legendary Pink Dots heette, en liet ons er wat van horen. Een muzikale liefde die tot op heden voortduurt was geboren. Een paar jaar geleden belde Ivo me op om te vertellen dat Hans plotseling was overleden. Met een soort poëtische gerechtigheid nam hij dus de rest van het geheim van Hedendaagsche Herrie deel 2 mee naar de Grote Coffeeshop in de Hemel. Ik weet van twee tracks dus nog steeds niet wat het is en zal er waarschijnlijk nooit meer achter gaan komen...

Goed, ter zake nu, anekdotes als inleiding van De Nachtkaars zijn leuk om te schrijven (en ik hoop ook leuk om te lezen) maar het gaat om die track. Luister goed, desnoods meerdere keren. Luister naar de beklemmende tekst, naar het bizarre hoorspel dat de poëzie begeleidt, luister naar de tijdloze klanken die mijn muzikale leven veranderden. Luister en huiver...

maandag 6 augustus 2012

Baby Whale - Cornfields - The Cuckoo

Vandaag eens wat anders, geen ambient of elektronica, maar zeer vakkundig gespeelde folk-rock van Baby Whale, een obscure Britse band uit Cambridge, die in 1973 hun eerste en enige album uitbrachten; The Downhill Climb.

Het is een verrassende grabbelton aan muzikale ideeën, met hier en daar een prachtige bezwerende semi-jamsessie, gemengd met zoete Americana-achtige ballades (mét Steel-Guitar) Keltische en Engelse folk, prachtige vocale harmonieën en vrolijke bluegrass dansdeuntjes met banjo en fiddle. Die viool is trouwens een integraal onderdeel van het instrumentarium, en draagt binnen mijn associatieve wereld sterk bij aan de zomerse en zorgeloze sfeer. Lijkt een beetje op Curved Air vanwege de combinatie met de vrouwelijke zang. Net nadat ze hun eerste album hadden opgenomen ging het platenlabel failliet, en de band viel niet lang daarna jammerlijk uit elkaar.

Opmerkelijk detail is dat Sally Oldfield (inderdaad de zus van...) vlak voor het eind korte tijd deel uitmaakte van deze band, maar ze is helaas niet op de opname te horen. Dat wil overigens niet zeggen dat het stemgeluid van zangeres Anne Baker onder de maat is, verre van zelfs, als weet ik zeker dat de snelle vibrato die ze bij sommige nummers in haar stem legt niet ieders ding is. Deed mij af en toe denken aan de zanger van Pavlov's Dog...

Het is een kwalitatief hoogstaand album met veel sterke tracks en een uitstekende geluidskwaliteit. De track die ik heb uitgekozen als Nachtkaars heeft de minste country-invloeden, maar wel een heerlijke losse 'drive', alsof hij ter plekke is ontstaan. The Downhill Climb is in z'n geheel een erg fijn plaatje dat op vinyl echt volkomen onvindbaar is, maar hier en daar nog wel voor een 'normaal bedrag' op cd kan worden aangetroffen. Oude voorraad ongetwijfeld, want dit soort parels van heruitgaves zijn doorgaans binnen 1 oplage weer uitverkocht. Doodzonde, hoor maar:


dinsdag 31 juli 2012

Wil Bolton - Chimes From A Wall Drawing

Het begint een goede gewoonte te worden, al weet ik niet hoe lang ik dit ga volhouden. Het is zeker niet mijn bedoeling om er elke dag een aan te steken. Maar nu, in de vakantie, lukt dat wat beter.

Vandaag is het de beurt aan Wil Bolton, een meesterlijke ambient-artiest die kraakheldere, harmonische muziekwerelden tovert die in dit geval sterk aan de betere Eno-ambient doen denken of aan de ongegeneerde romantiek van Marsen Jules. Voor het live opgenomen album Chimes For A Wall Drawing liet hij zich inspireren door Sol LeWitt's 'Wall Drawing #1136', een muurschildering in het Tate Liverpool in 2009. Het muziekstuk is ook daar uitgevoerd en opgenomen.

Het is een zogenaamd long-form werk, een lange compositie (ruim een uur) die uit 1 track bestaat die zich zeer langzaam ontwikkelt. De luisteraar wordt meegenomen op een reis langs traag veranderende klanksculpturen en vage taferelen in pasteltinten. Zijn kalme, rijke palet van bewerkte gitaarklanken, bellen, klokjes en elektronica, aangevuld met field-recordings van plaatsen in en om het museum, klinkt zeer aangenaam en open, als een koele bries tijdens een nachtelijke wandeling. De cd is uitgebracht in een reeds lang uitverkochte gelimiteerde oplage van 50 stuks, maar de virtuele digitale versie is nog steeds als aangenaam geprijsde download verkrijgbaar, voor wie dit meesterwerk aan zijn collectie zou willen toevoegen.


maandag 30 juli 2012

Dictaphone - Poems From A Rooftop

Mijn nachtkaars van vandaag is geen track maar een comleet album. Omdat het mijns inziens als geheel moet worden geconsumeerd. Losse tracks, buiten de context van het album, verliezen vaak een beetje aan kracht vind ik, in dit geval zeker.

Vorige week maakte ik jullie attent op Swod, een project van Oliver Doerell, en noemde toen ook Dictaphone, een van zijn andere creatieve kanalen. Bij Dictaphone mag trouwens zijn muzikale partner-in-crime Roger Doering niet onvermeld blijven. Peter Van Cooten van Ambientblog.net maakte me attent op dit recente album, en zijn krachtige aanbeveling was volkomen terecht; het is een meesterwerk.


Heel af en toe herken je iets van Swod, maar Dictaphone is amper piano-georiënteerd. Klarinet en marimba voeren de boventoon, aangevuld met elektronische pasteltinten, flarden van stemmen en gevonden geluiden. Luister er een paar keer naar, vooral aan het einde van de dag. Doe jezelf een lol: vooraan beginnen en lekker laten gebeuren... En dan aanschaffen, want briljant:


vrijdag 27 juli 2012

Leyland Kirby - What a world, what a life, what a love

In mijn voortdurende rubriek van muzikale dagafsluitingen vandaag Leyland Kirby, een zeer productief muzikaal genie dat onder vele namen het ene na het andere onwerkelijke klanklandschap van onaardse schoonheid uit zijn mouw schudt, in een tempo dat op zijn minst duizelingwekkend genoemd kan worden.

Deze track komt van de gelimiteerde dubbel-cd Sadly, The Future Is No Longer What It Was, die eerder als 3-cd met op het oog totaal andere tracks is uitgebracht. Hoe dat zit moet ik nog eens uitzoeken, maar dit is in elk geval mijn nachtkaars voor vandaag...


zondag 22 juli 2012

Destroyer - The Laziest River

En hiermee stuur ik jullie, mijn lieve muziekvrienden, de nacht in.

Dit album stond op 7 in mijn jaarlijst van 2011, maar had bij nader inzien hoger moeten eindigen.

Luister naar de bijna 20 minuten durende bonus-track van de vinyl-versie, die ook op de EU cd-versie staat. Ik vind dit zó ontzettend prachtig...


Source: youtube.com via Cruelty on Pinterest

zaterdag 21 juli 2012

Swod - I Think He Was A Journalist

Laatste plaatje voor het slapengaan: Gehen van Swod. Prachtige glitchy mix van introspectieve neo-klassieke, op elektronica en piano gebaseerde kamerpop. Project van ene Oliver Doerell uit Berlijn, die ook onder de naam Dictaphone opereert. Typisch zo'n artiest voor het eveneens in Berlijn gevestigde City Centre Offices label.

Bizar detail: deze elpee heeft geen aanloopgroef. Dus als je even niet oplet dondert de arm zo van de plaat af bij het opzetten... Bewust of per ongeluk? Vaag is het in ieder geval wel. Fijn muziekje trouwens, luister maar:


vrijdag 22 juni 2012

Max Corbacho - One True Light

Tsja, en hier had de hele versie van Max Corbacho's prachtige track One True Light moeten staan. Helaas heeft MySpace inmiddels besloten dat er niet meer naar complete tracks kan worden geluisterd voordat je je dure geld er aan uitgeeft, dus moeten we het doen met een intro van 30 seconden.

En dat werkt dus niet met een long-form ambient track die meer dan 16 minuten duurt...


Maar goed, wat ik er over zei op 22 juni 2012 geldt nog steeds:


Space-ambient in een stijl die herinnert aan Steve Roach. Dit is 'verdwijnen in de muziek' in optima forma...


One True Light

Laurel Halo - Carcass

Buiten de context van het complete album (gaat dat horen!!!) net iets minder sterk, maar niettemin zeer de moeite van het ontdekken waard. Niet voor de bekrompenen van geest overigens, dit is diepe shit...

Halverwege de jaren 80 bedacht iemand hier de naam 'Hedendaagsche Herrie' voor (Hans van den Bosch, R.I.P.). Een prachtige universele aanduiding die ook vandaag nog krachtig geldt. Komtie:


CFCF - September (original mix)

Dan maar weer wat Vrijdagse Muziektips uit de droomwereld van Dr. Elsewhere. Hier maar eens mee beginnen, wie hem het eerste herkent...



Ach, hier is gewoon de hele EP. Hij is tenslotte zó verrukkelijk

dinsdag 15 mei 2012

Birds Of Passage - Waltz While We Sleep

Voor het slapengaan... Weer een track van een onbeschrijflijke schoonheid.

Bericht opnieuw geplaatst met andere bron, vanwege de veel betere geluidskwaliteit...


donderdag 10 mei 2012

Helios - Nothing It Can

Nou, voor het slapengaan dan nog ff een rustgevende muziektip. Elke track van deze EP is wonderschoon, en deze is simpelweg uitgekozen omdat het de eerste track van het album is... Truste allemaal!

zondag 12 februari 2012

Lilacs & Champagne - Everywhere, everyone

Heerlijke vage shit... Een mengeling van trippy hiphop beats, psychedelische tape-collages, samples en obscure 70's soundtrack snippets. Een side-project van Emil Amos en Alex Hall van het eveneens vrij briljante bandje Grails dat Lilacs & Champagne heet. Dit is de eerste track van het nieuwe album onder die wonderlijke naam, en het is aan de ene kant absoluut wél, maar aan de andere kant ook absoluut niet representatief voor de fantastische kaleidoscopische trip die het volledige album is. Maar als smaakmaker wilde ik hem jullie niet onthouden...luister en huiver!

vrijdag 10 februari 2012

Illuha - Rooku

En voor de liefhebbers van verstilling nog even een hele mooie voor het slapengaan... Helemaal afluisteren, laatste slok van je borrel nemen en dan op één oor...een gestreeld oor, welteverstaan ;-)

Oorspronkelijk had ik de track Rooku gedeeld, maar hier blijkt een jaar na dato het nadeel van Youtube: niet iedereen die daar beeldmateriaal deelt neemt het altijd even nauw met de regels, en het account van de persoon die Rooku deelde is inmiddels gesloten wegens schendingen van het auteursrecht. Vandaar dat ik de track Guuzai er voor in de plaats heb gezet. Die komt ook van het album Shizuku en is (bijna) even mooi


woensdag 8 februari 2012

Nils Frahm - Less

Dit is zó hartverscheurend mooi... Wijds, melancholiek en intiem. Harold Budd eat your heart out... Prachtige geluidskwaliteit ook, weer een album dat niet had mogen ontbreken in mijn 2011-jaarlijstje...