zondag 30 juni 2013

Colin Towns - Full Circle

Het is inmiddels heel wat jaren geleden dat ik het ouderlijk huis verliet en mijn studentenkamertje in Tilburg betrok. Dat is op zich al een melancholieke gebeurtenis, maar er hoort - zoals bij veel belangrijke momenten in mijn leven - een soundtrack bij die het nog nét een stukje melancholieker maakt...

Het was zaterdag 12 december 1987. Ik had die middag samen met mijn vader de laatste hand gelegd aan de nieuwe vloerbedekking in mijn toekomstige onderkomen. De volgende dag zouden we mijn spulletjes overbrengen en zou ik er echt intrekken, maar die zaterdag wilde ik per se nog mee terug naar Eindhoven. Er waren namelijk al wekenlang aankondigingen op de radio te horen over een bijzonder programma dat die zaterdag diep in de nacht zou worden uitgezonden. Radio Veronica vulde toen nog 'de zaterdagnacht' op Radio 3 en zond dan, in het kader van "Oh, Wat Een Nacht...", programma's uit als De Stemband - met cult-legende Kees Schilperoort. Maar nu zou éénmalig een psychedelische muziekcollage worden uitgezonden onder de naam Fiction Factory, een door Jeroen van Inkel samengesteld klanklandschap boordevol elektronische muziek en scifi-filmfragmenten dat de fantasie tot het uiterste moest prikkelen.

En ik moest en zou dat programma opnemen. Vanwege het ontbreken van een tuner in mijn eigen hifiset (een goede gewoonte die ik tot de dag van vandaag heb weten te handhaven) was ik aangewezen op de 'radio' van mijn vader, waar ik de dag ervoor al eindeloos aan had zitten tweaken om zeker te weten dat de analoge preset echt precies op het topje van het radiosignaal stond ingesteld voor een maximale ontvangst. Mijn Onkyo cassettedeck stond al aangesloten en een maagdelijk Maxell XL-IIS bandje lag klaar. Ik had zelfs geoefend in het zo snel mogelijk omdraaien van de cassette en daarna de opname opnieuw starten, want tsja...45 minuten per kant van een cassettebandje en een radioprogramma van een uur...dat werkte natuurlijk niet goed...

Om kwart voor twee 's nachts sloop ik naar beneden en zette de stereo aan, in opgewonden afwachting. Na het onvermijdelijke nieuwsbulletin op het hele uur - waar maar geen eind aan leek te komen - startte ik met bonkend hart het cassettedeck en luisterde mee, terwijl Fiction Factory op het bandje werd vastgelegd. En ik moet zeggen: de aankondigingen op de radio hadden niks teveel beloofd. Het was een fantastische collage en ik genoot met volle teugen. Het omdraaien van het bandje gebeurde in een nieuwe record-tijd en om drie uur kroop ik moe maar voldaan terug in bed.

De volgende dag vertrok ik al vroeg met mijn vader naar Tilburg. Het was een grijze dag, wat erg goed paste bij hoe ik me voelde. Het besef dat het een bijzonder moment was mengde zich met het slaaptekort van de afgelopen nacht, wat de stemming toch enigszins drukte. Het uitladen van mijn geluidsinstallatie, bed en bureau (en op wat kleding en lampjes na was het nauwelijks méér) duurde niet lang en toen alles op zijn plaats stond en mijn vader en ik afscheid hadden genomen, zat ik op de rand van mijn bed om me heen te kijken, feeling very sorry for myself... Toen ging totaal onverwacht de deurbel, twee keer...dat betekende dat het voor mij was! Het bleek mijn vriend Ivo te zijn, die me breed grijnzend een klein kratje Bavaria overhandigde met de mededeling: "die zul je wel nodig hebben..."

Hij kwam even naar mijn kamer kijken maar moest vrij snel weg. En daar zat ik weer, in mijn uppie, terwijl het buiten begon te schemeren. Opeens herinnerde ik me de opname van de vorige avond. Ik had er in de verwarring van mijn nieuwe eenzaamheid nog niet eens aan gedacht om muziek aan te zetten. De belofte van de zoete herinnering aan thuis maakte Fiction Factory een perfecte première. En met een slechts door de buitenlucht gekoeld maar verrukkelijk pilsje in de hand spoelde de melancholie van het uitvliegen over me heen. Vanaf dat moment was Fiction Factory de soundtrack van mijn zelfstandigheid.

Net als bij Edward Ka-Spel's epische Hotel Blanc van Hedendaagsche Herrie Deel 2, de psychedelische mixtape die ik volgens mij een week of wat later bij Ivo hoorde (die van het bier inderdaad), nestelde één track van Fiction Factory zich onwrikbaar in mijn muzikale geheugen. Alleen had ik geen idee wat de titel was en wie het speelde. Het duurde uiteindelijk geen 25 jaar, zoals bij een andere track van Hedendaagsche Herrie Deel 2, maar het zal toch pas rond 2005 zijn geweest dat ik bij een andere vriend totaal onverwacht deze track kreeg voorgeschoteld. Bij een avondje muziek luisteren groef hij een oude lp voor me op uit zijn voorraadkast (hij stond letterlijk naast de kruidenierswaren) want "dit zou ik vast ook wel mooi vinden". Mijn kreet van verbazing moet bij de buren te horen zijn geweest. Een langlopend mysterie was opgelost, het bleek om muziek uit de film Full Circle te gaan, geschreven en gespeeld door Colin Towns. De film (met Mia Farrow in de hoofdrol) heb ik nooit gezien, maar nog diezelfde week scoorde ik bij Platenzaak Tommy in Tilburg een gaaf exemplaar van deze prachtige soundtrack op vinyl. Niet veel later schafte ik ook de cd-versie aan om hem in de auto en bij draaitafelloze vrienden te kunnen draaien.

De melancholie van toen is na al die jaren wel gesleten, maar ik luister nog regelmatig met enige resterende weemoed naar Fiction Factory. En elke keer als Full Circle voorbij komt zie ik mijn oude studentenkamer voor me en krijg ik de smaak van net niet genoeg gekoelde Bavaria in mijn mond.

Luister hier naar de volledige versie van de openingstrack van het album Full Circle. Ik krijg er nog steeds kippenvel van...


zaterdag 5 januari 2013

Listening Principles - Waar Blijf Je Dan

Een verhaal met een zwarte rand deze keer...

We schrijven begin 1989, en ik zet voor het eerst een donker lijntje onder mijn ogen. Haar pikzwart geverfd, puntschoenen, oorbel. Mijn moeder zei tenminste nog dat ze het maar niks vond, mijn vader volhardde in een ijzig zwijgen... Ik woonde net op mezelf in Tilburg en leerde nieuwe vrienden kennen.

Eén van hen, een virtuoos klarinet spelende ex-kraker en ex-punker met een enorm intellect en een enorm probleem met autoriteit introduceerde me in de duistere wereld van de Post-punk, Industrial, Darkwave, Minimal en Gothic. Bandjes als Nitzer Ebb, Foetus, Clock DVA, Front 242, Butthole Surfers, Big Black en Coil kwamen op het dagelijkse menu te staan, maar ook melodieuzer werk van This Mortal Coil en Dead Can Dance. In ruil daarvoor bracht ik hem in aanraking met Tuxedomoon, The Legendary Pinkdots en Edward Ka-Spel, allemaal recente ontdekkingen van me waar ik over schreef in mijn vorige Nachtkaars.

Nu verdikt de geschiedenis zich enigszins. Uit die vriendschap ontstonden nieuwe vriendschappen, gelijkgestemde muziekliefhebbers wisselden cassettebandjes uit die al snel tot psychedelische muziekcollages werden omgetoverd die dan in elkaars gezelschap als 'Opvolger' werden beluisterd. Het luistergenootschap Listening Principles was geboren, en enkele jaren later besloten de leden van dat maffe clubje om hun muzikale kracht te bundelen en een band met dezelfde naam op te richten. Na wat bezettingswisselingen stabiliseerde de band Listening Principles in 1996 na het vertrek van mijn klarinetspelende vriend en de toetreding van de in Tilburg woonachtige Vlaardingse dichter Martin Beversluis. In 1998 namen we onze eerste cd op, die was opgedragen aan Martin's moeder die eerder dat jaar was overleden.

Ik moest daar vandaag aan denken toen ik de uitvaart en begrafenis bijwoonde van één van de beste vriendinnen van mijn vrouw die, amper 48 jaar oud, op oudejaarsdag 2012 de strijd tegen teruggekeerde kanker verloor. Ik ben niet goed met begrafenissen (wie is dat trouwens wel?) want gewoonlijk absorbeer ik bij dat soort gelegenheden al het leed om me heen en ben ik nog wekenlang somber. Maar vandaag, toen ik temidden van al dat verdriet in de miezerige regen op het kerkhof stond, weerklonk in mijn hoofd opeens het intro van het nummer Waar Blijf Je Dan? van onze eerste cd en dat maakte mijn gemoed een stuk lichter. Dat was destijds namelijk het moment in de studio waarop de hele band als het ware de armen om de schouders van Martin sloeg toen hij - aarzelend zingend, want dat deed hij nooit - zijn verlies onder woorden bracht. Vandaag was het nummer wat mij betreft - heel egoïstisch - even niet voor zijn moeder, maar voor Marleen.

Dag lieve Grobbebol, we zullen je missen...


(klik op het plaatje om te luisteren)

vrijdag 14 december 2012

Headphone Commute - And Darkness Came

Voor alle liefhebbers van sfeervolle, donkere ambient, modern classical en experimentele muziek: deze megacompilatie is De Bom!!!

Headphone Commute stelde een compilatie van 87 tracks samen waarvan de opbrengsten voor 100% naar de slachtoffers van Orkaan Sandy gaan via donaties aan Artsen Zonder Grenzen en The Humane Society. Voor slechts 7.69€ (€7,67) haal je echt een vracht fantastische muziek in huis. Alle artiesten werkten belangeloos mee, velen componeerden zelfs speciaal voor deze compilatie een exclusieve track.

Ik ben normaal gesproken niet zo van het openlijk steunen van goede doelen, maar in dit geval krijg je er als donateur wel iets heel bijzonders voor terug... 


woensdag 28 november 2012

C Cat Trance - The New Hassan

Een tijdje geleden wijdde ik een Nachtkaars aan het verhaal over hoe ik Edward Ka-Spel's Hotel Blanc voor het eerst beleefde en wat er daarna met mijn muzikale universum is gebeurd.

Het verzamelbandje met vage muziek dat figureerde in dat verhaal heb ik al lang geleden zo zorgvuldig mogelijk met een Nakamichi cassettedeck van 6000 gulden overgezet op een DAT-cassette (twee archaïsche opneemsystemen in 1 zin, poe hee...) en daarna ben ik de tracks op cd gaan verzamelen om ooit nog eens de ultieme remaster te kunnen maken. Vier van de tracks waren tot nu toe onbekend.


Ja, de oplettende lezer heeft hem al door: tot nu toe. Want vanmorgen heb ik, na 25 jaar zoeken, vragen en wanhopen, weer een track geïdentificeerd. Nu geeft die 25 jaar al aan hoe obscuur de track is, en naar nu blijkt is hij dan ook nooit op cd uitgebracht. Daarom is het des te verbazingwekkender dat ik hem met Shazam heb kunnen vinden. Er blijkt dus een digitale versie van verkrijgbaar te zijn, maar wel in dat vermaledijde mp3-formaat... Dus heb ik maar meteen een Near Mint exemplaar op vinyl besteld...


Ergens wel geruststellend dat ik waarschijnlijk nooit een volledig digitale (full range) remaster zal kunnen maken, want empeedrie, daar doe ik niet aan zoals jullie weten.


Welke track ik dan bedoel? Nou, vooruit dan:


zaterdag 8 september 2012

Edward Ka-Spel - Hotel Blanc

Het was tijdens mijn nogal wilde studententijd, rond 1987, dat ik door mijn vriend Ivo werd ingewijd in de geneugten van de hasjiesj. Het staat me nog wonderlijk helder voor de geest. Mooie vette, zwarte Citral uit Afghanistan was het, die we hadden gescoord bij Coffeeshop The Highlander in Tilburg. Ivo nam mijn initiatie echt serieus. Hij legde uit welke lichamelijke en geestelijk effecten ik kon verwachten, liet me niet te veel bier drinken, en hij had een mooie selectie niet al te vage muziek en veel paprikachips klaargezet. Een meer integere introductie kan een mens zich niet wensen, en ik genoot met volle, gulzige teugen. Toen ik voor mijn doen vrij vroeg de luiken moest sluiten (hij hakte er stiekem toch wel in, die dope) legde ik mij op zijn enorme, bruin-ribfluwelen vierzitsbank te ruste. Ivo rommelde nog wat met cassettebandjes, en wenste me welterusten met de licht omineuze mededeling dat hij me een 'fijn muziekje om te dromen' ging geven. Hij startte het cassettedeck en deed het licht uit.

Nou, de terughoudendheid die hij eerder op de avond had getoond bij zijn muziekkeuze was nu ver te zoeken. Ik kreeg een caleidoscopische en zéér psychedelische mixtape voor mijn kiezen waarop met name één stuk muziek me enorm fascineerde en emotioneerde. Half sluimerend liet ik het lange, verhalende nummer over me heenkomen en viel tenslotte in een lichtelijk verwarde maar met briljante dromen ingekleurde slaap.

De volgende ochtend, na de derde kop sterke koffie, ging ik op zoek naar wat er nou op dat bandje had gestaan. Ik vond het doosje bovenop het cassettedeck en zag dat het 'Hedendaagsche Herrie deel 2' heette. Niet alle nummers waren op het kartonnetje ingevuld. "Tsja," sprak Ivo een beetje verontschuldigend, "ik heb het ook weer van iemand gekregen en hem zie ik bijna nooit meer. Maar hij zal zich toch wel niet herinneren wat hij er allemaal op gezet heeft."

De track die me zo had aangegrepen was uiteraard ook niet op de index van het bandje terug te vinden, maar Ivo wist nog wel de naam Edward Ka-Spel aan zijn eigen schimmige geheugen te ontrukken. Album- en tracktitel wist hij echter niet en een zoektocht langs diverse alternatieve platenzaken leverde in dat internetloze tijdperk niks concreets op... Ik liep er op vast, maar besloot me daar een tijd lang niks van aan te trekken.

Ik had uiteraard een kopie van dat nogal afgedraaide bandje gekregen, en Hedendaagsche Herrie deel 2 is ook door mij nog regelmatig gebruikt om vrienden 'deelgenoot' te maken. Nog later ben ik toch weer begonnen met een poging om alle tracks die er op stonden te verzamelen teneinde er een nieuwe, beter klinkende versie van te maken. Ivo en ik zijn daar zelfs een keer voor op bezoek gegaan bij Hans, de originele samensteller, en de voorspelling die mij de ochtend na mijn inwijding al was gedaan kwam uit: hij wist zich inderdaad niet alles meer te herinneren. Maar hij kon me toch een aardig eind op weg helpen en ook die mysterieuze track van Edward Ka-Spel kon hij ophelderen. 

Het bleek om het nummer 'Hotel Blanc' te gaan, van het album Eyes, China Doll. Hans vertelde dat Ka-Spel ook de oprichter was van een bandje dat The Legendary Pink Dots heette, en liet ons er wat van horen. Een muzikale liefde die tot op heden voortduurt was geboren. Een paar jaar geleden belde Ivo me op om te vertellen dat Hans plotseling was overleden. Met een soort poëtische gerechtigheid nam hij dus de rest van het geheim van Hedendaagsche Herrie deel 2 mee naar de Grote Coffeeshop in de Hemel. Ik weet van twee tracks dus nog steeds niet wat het is en zal er waarschijnlijk nooit meer achter gaan komen...

Goed, ter zake nu, anekdotes als inleiding van De Nachtkaars zijn leuk om te schrijven (en ik hoop ook leuk om te lezen) maar het gaat om die track. Luister goed, desnoods meerdere keren. Luister naar de beklemmende tekst, naar het bizarre hoorspel dat de poëzie begeleidt, luister naar de tijdloze klanken die mijn muzikale leven veranderden. Luister en huiver...

maandag 6 augustus 2012

Baby Whale - Cornfields - The Cuckoo

Vandaag eens wat anders, geen ambient of elektronica, maar zeer vakkundig gespeelde folk-rock van Baby Whale, een obscure Britse band uit Cambridge, die in 1973 hun eerste en enige album uitbrachten; The Downhill Climb.

Het is een verrassende grabbelton aan muzikale ideeën, met hier en daar een prachtige bezwerende semi-jamsessie, gemengd met zoete Americana-achtige ballades (mét Steel-Guitar) Keltische en Engelse folk, prachtige vocale harmonieën en vrolijke bluegrass dansdeuntjes met banjo en fiddle. Die viool is trouwens een integraal onderdeel van het instrumentarium, en draagt binnen mijn associatieve wereld sterk bij aan de zomerse en zorgeloze sfeer. Lijkt een beetje op Curved Air vanwege de combinatie met de vrouwelijke zang. Net nadat ze hun eerste album hadden opgenomen ging het platenlabel failliet, en de band viel niet lang daarna jammerlijk uit elkaar.

Opmerkelijk detail is dat Sally Oldfield (inderdaad de zus van...) vlak voor het eind korte tijd deel uitmaakte van deze band, maar ze is helaas niet op de opname te horen. Dat wil overigens niet zeggen dat het stemgeluid van zangeres Anne Baker onder de maat is, verre van zelfs, als weet ik zeker dat de snelle vibrato die ze bij sommige nummers in haar stem legt niet ieders ding is. Deed mij af en toe denken aan de zanger van Pavlov's Dog...

Het is een kwalitatief hoogstaand album met veel sterke tracks en een uitstekende geluidskwaliteit. De track die ik heb uitgekozen als Nachtkaars heeft de minste country-invloeden, maar wel een heerlijke losse 'drive', alsof hij ter plekke is ontstaan. The Downhill Climb is in z'n geheel een erg fijn plaatje dat op vinyl echt volkomen onvindbaar is, maar hier en daar nog wel voor een 'normaal bedrag' op cd kan worden aangetroffen. Oude voorraad ongetwijfeld, want dit soort parels van heruitgaves zijn doorgaans binnen 1 oplage weer uitverkocht. Doodzonde, hoor maar:


dinsdag 31 juli 2012

Wil Bolton - Chimes From A Wall Drawing

Het begint een goede gewoonte te worden, al weet ik niet hoe lang ik dit ga volhouden. Het is zeker niet mijn bedoeling om er elke dag een aan te steken. Maar nu, in de vakantie, lukt dat wat beter.

Vandaag is het de beurt aan Wil Bolton, een meesterlijke ambient-artiest die kraakheldere, harmonische muziekwerelden tovert die in dit geval sterk aan de betere Eno-ambient doen denken of aan de ongegeneerde romantiek van Marsen Jules. Voor het live opgenomen album Chimes For A Wall Drawing liet hij zich inspireren door Sol LeWitt's 'Wall Drawing #1136', een muurschildering in het Tate Liverpool in 2009. Het muziekstuk is ook daar uitgevoerd en opgenomen.

Het is een zogenaamd long-form werk, een lange compositie (ruim een uur) die uit 1 track bestaat die zich zeer langzaam ontwikkelt. De luisteraar wordt meegenomen op een reis langs traag veranderende klanksculpturen en vage taferelen in pasteltinten. Zijn kalme, rijke palet van bewerkte gitaarklanken, bellen, klokjes en elektronica, aangevuld met field-recordings van plaatsen in en om het museum, klinkt zeer aangenaam en open, als een koele bries tijdens een nachtelijke wandeling. De cd is uitgebracht in een reeds lang uitverkochte gelimiteerde oplage van 50 stuks, maar de virtuele digitale versie is nog steeds als aangenaam geprijsde download verkrijgbaar, voor wie dit meesterwerk aan zijn collectie zou willen toevoegen.